Op de internationale school geen Nederlands, dus organiseren we dat zelf. Een uurtje per week, vooral spelling en grammatica. Tussen de saaie hoofdstukken door proberen we leuke intermezzo's in te plannen. Spreekwoordenpictionary, bijvoorbeeld. Dit was de opdracht aan het einde van zo'n intermezzo. Schrijf een opstel over je lievelingsspreekwoord.
__________________________________________________________
Roepen in de woestijn
Mijn minst favoriete spreekwoord is roepen in de woestijn omdat het redelijk kort is en het niet echt vanzelf zegt waar het over gaat. Ik weet waar het over gaat maar moest het toch eerst een keer vragen.
Het betekent iets zinloos doen. Omdat er in de woestijn niet veel mensen zijn en als er al mensen zijn horen ze je waarschijnlijk niet omdat ze te ver weg van je zijn.
Een andere reden waarom ik het spreekwoord maar niets vind, is om het zinnetje zelf. Als je verdwaald bent in de woestijn en je hebt echt al alles geprobeerd, dan ben je hopeloos en begin je gewoon te roepen. Of het nu helpt of niet, je kunt het maar beter proberen. Wie weet zitten er wel mensen achter de meest dichtbije zandberg en lopen ze je gewoon voorbij
omdat ze niets horen.
Sommige dingen zijn misschien hopeloos maar toch het proberen waard, want je weet maar nooit… Een nee heb je, een ja kun je krijgen.
De olifant in de kamer
Mijn favoriete spreekwoord is dat van de olifant in de kamer. Om te beginnen is het een grappig spreekwoord, een beetje absurd zelfs.
Kleine kinderen stellen zich misschien een echte olifant voor als ze volwassenen erover horen praten. Dan kijken ze in de kamer en zien ze nergens een olifant en denken ze misschien dat volwassenen gek zijn.
Voor kleine kinderen is het misschien ook moeilijk te verstaan wat dat spreekwoord precies betekent.
Een olifant betekent dat er een probleem is, niet perse in een bepaalde kamer maar gewoon in het algemeen. Het probleem is een probleem dat iedereen kan zien maar waar iedereen probeert naast te kijken. Het probleem moet eigenlijk besproken worden maar niemand durft of wil er echt over praten.
Het spreekwoord klinkt ook mooi en absurd. Het is niet te lang maar ook niet zo kort dat het te moeilijk te verstaan is.
Bovendien past het spreekwoord ook een beetje bij mij omdat mijn papa in de scouts de totem van olifant gekregen heeft.
Ik heb het spreekwoord nog nooit moeten gebruiken maar ik stel het me wel voor, in een situatie waarin de andere niet perse comfortabel is. Bijvoorbeeld: als ik weet dat er iets mis is met een van mijn ouders maar er nooit openlijk over gesproken wordt. Stel dat na een ziekenhuisbezoek de resultaten van een bloedonderzoek binnenkomen, een paar dagen gaan voorbij en er wordt bijna niet gesproken in het gezin. Dan zou ik het niet meer kunnen uithouden en tijdens het
avondeten roepen: 'We moeten eens praten over de olifant in de kamer!'
