Allerliefste zette klaar en ik zie dezer dagen hoe het werkt. Jana is zeer enthousiast. Lukas eerder verrast om wat hij in zijn handen krijgt. Verder blijft het een hele onderneming. Niet alleen praktisch (petanquespelers vragen om even een oogje in het zeil te houden terwijl ik snel om brood ga... en de buren inschakelen wanneer ik een trein naar Brussel moet halen en de kinderopvang staakt). Maar vooral emotioneel weegt het (en ze slaapt bijna elke nacht in het grote bed).
Zoals zondagavond: Lukas lag al in bed en Jana zat in bad toen ik telefoon kreeg van Allerliefste.
Het deel van de conversatie dat Jana hoorde was "ik weet niet of het gaat lukken, Jana zit nu in bad, misschien kunnen we straks nog in een handdoek voor de computer gaan zitten, en anders is het voor een andere keer."
Nog tijdens dat gesprek had Jana begrepen dat Allerliefste op het eigenste moment kon Skypen en later niet meer. Nog voor ik toelegde en zonder dat ik haar moest aanmanen, zag ik hoe ze haar ogen dicht deed, haar lippen stijf op elkaar hield en haar hoofd half onder water bracht, zeep nam en snel haar haar begon te wassen. Terwijl het normaal altijd een hele onderhandeltoer is, deed ze het nu - in allerijl - allemaal zelf. Om zo rap mogelijk uit bad te komen en voor die computer te kunnen gaan zitten.
Zo flink in missen dat ik er niet goed van was.
Edit: Dinsdagochtend weet ze dat ik op tijd in Brussel moet zijn en murmelt ze zachtjes tijdens het omkleden: Mama, eerst mijn luier, hé. Frappant hoe ze me door en door kent. 's Morgens kom ik zelf maar traag op gang en ben ik vaak in de war. Frappant vooral hoe ze zo hard haar best doet om mij in de ochtendspits te helpen.
Woensdag kan ik haar -niet afgesproken en uitzonderlijk- iets vroeger halen in het dagverblijf. "Leuk, hé, een beetje meer tijd samen?" Haar wijsneuzerig antwoord: Ja, want jij mist papa ook. Iedereen mist papa!
Edit: Dinsdagochtend weet ze dat ik op tijd in Brussel moet zijn en murmelt ze zachtjes tijdens het omkleden: Mama, eerst mijn luier, hé. Frappant hoe ze me door en door kent. 's Morgens kom ik zelf maar traag op gang en ben ik vaak in de war. Frappant vooral hoe ze zo hard haar best doet om mij in de ochtendspits te helpen.
Woensdag kan ik haar -niet afgesproken en uitzonderlijk- iets vroeger halen in het dagverblijf. "Leuk, hé, een beetje meer tijd samen?" Haar wijsneuzerig antwoord: Ja, want jij mist papa ook. Iedereen mist papa!