Ik ben de mama en papa is de papa. Jij bent mijn kindje en Lukas is mijn papa.
Oké.
Mamaaaaa?
Ja.
Eum. Neen. Kindje?
Ja.
Jij moet mij helpen.
Daarna vergist ze zich nog verschillende keren in haar en mijn rol.
Even later houdt ze het behoorlijk goed vol, al is het niet echt een volwaardige moederrol:
Jij moet gaan slapen.
Maar ik wil niet. Ik wil eerst nog op bed springen!
Ja, goed. Ik ook.
En ik wel nog een koekje.
Oké. Neem maar.
Ik dacht dat ze strenger zou zijn. Stiekem hoopte ik zelfs dat ze zich zodanig in mijn moederpositie zou verplaatsen dat ze op den duur zou merken dat haar kleutervragen soms vermoeiend en zelfs onmogelijk zijn. Maar misschien hoopte zij hetzelfde effect bij mij. Dat ik me zodanig in haar kinderrol zou inleven en op den duur zou merken dat die kleutervragen juist heel gemakkelijk ingewilligd kunnen worden. Dat moeders helemaal niet altijd neen hoeven te zeggen. "Neen mama, opvoeden hoeft helemaal niet zo moeilijk te zijn."
